بقچه من از سال 92 به 93!

سال 92  داره آخرین روزاشو پشت سر می زاره.این سال خیلی زودتر از اونی که انتظارشو داشتم تموم شد.

ولی باید حالا که یک سال پیر تر شدم و به نحوی قد کشیدم از این سالی که گذشت درس های مفیدشو با خودم ببرم به سال آینده.خیلی به نوشتن این که چی به دست آوردم و چی باخودم می برم فکر کردم ولی با خوندن کوله پشتی سال 93 خیلی فکرم جهت گرفت و تصمیم قطعی گرفتم که بنویسم.

                                                 

به نوشته های توی دفتر خاطراتم جهت دادم و به نتایج زیر رسیدم:

1- نابرده رنج گنج مسیر نمی شود :

برای رسیدن به اهداف و آرزوها و رویاها یابد تلاش کرد. باید زحمت کشید.تا سختی نکشی به چیزی نمی رسی.

پس تا ناامید نمی شم.

2- گر صبر کنی زغوره حلوا سازم:

یکی از چیزایی که آدم رو می سازه صبره! این صبره که ما رو بزرگ می کنه یعنی پیرت می کنه ولی می سازتت.

گاهی در مقابل برخورد دیگران، نقطه نظراتشون، جسارتاشون در به زبان آوردن هر حرفی، دخالت در هر زمینه ای، در مقابل خالص نبودناشون باید صبر کرد. و صد البته توکل!

البته صبر و بیش از حد هم جریان رو لُوس می کنه.

مشکلات زیادی پیش میاد تو مسیر زندگی آدما ...باید صبر کنی و استقامت. چنان صبری باید به خرج بدی که انگار اصلا اتفاقی نیافتاده. صبرهایی که در سال 92 به خرج دادم رو باخودم می برم. این صبرها سال ها منو بزرگ کرد پس ارزشمنده برام.

3-معنویات:

وقتی اعتقاداتی داری و بهش پای بندی ... وقتی یه سری چیزها رو با تمام وجود پذیرفتی ... درست و غلط به خودت مربوطه ولی واقعا پذیرفتی و باید با تمام وجود بهش پایبند باشی بدون در نظر گرفتن موقعیت زمانی و مکانی و جغرافیایی.

باید ارتباطم با معبودم روبیشتر و قوی تر کنم.حتی اگر در جایگاهی تلخی ای به سراغم بیاد ولی اون ارتباط نمی ذاره زیاد اذیت بشم.مناجات های صبح ها و قبل خواب نباید ترک بشه.قول و قرار ها نباید فراموش بشه.

هیچ چیز ارزش اینو نداره که یه لحظه از خدا غافل بشم!

4- موجودی به نام خودم! :

خودم و و جودم یکی از باارزش ترین دارایی های منه!(نه بابا!!) باید به خودم بها بدم. یه قسمتی از تعالی و توجه به خودم با معنویات پوشش پیدا می کنه. ولی بخشی هم شاید تدبر باشه .شاید به خود برگشتن باشه. باید زمانی رو به بگذارم برای اینکه از دنیای بیرون فاصله بگیرم،به درون خودم سفری کنم. مخصوصا حالا که بیشتر با کامپیوتر سر و کار دارم و این وسیله به یکی از صمیمی ترین دوستام تبدیل شده ... باید گاهی قیدشو بزنم و به خودم برسم. گاهی خودم رو تشویق کنم و گاهی نتبیه.

شعری بخونم، کتابی متفاوت بخرم ، یک دسته گل نرگس هدیه کنم به خودم و گاهی هم حق خوردن شکلات رو از خودم بگیرم!

5- زگهواره تا گور دانش بجوی:

گزینه ها و موارد زیادی هست که باید یادبگیرم . همیشه از این که یک بعدی باشم بدم میومده.

همون طور که تایم می ذارم تا اطلاعاتم رو در زمینه کاری و درسیم بالا ببرم باید آشپزی یادبگیرم.به شیرینی پزی ادامه بدم.شنا یاد بگیرم. کاردستی جدید درست کنم.اطلاعات عمومی و آگاهی ام رو درباره دنیای دور و برم بالا ببرم.

 

* به نظرم یه فوق لیسانس بدون اطلاعات درباره دنیای دور و برش یه بی سواده!

مطلب پزشکی بخونم.از آسمون بدونم .... سنگ ها رو بشناسم و رشته خودم رو هم سفت و سخت پی گیری کنم.

 

6- یک دسته گل به نام خانواده:

             

افراد متاهل ،"خانواده" براشون معنی جدیدی داره، وظایف جدیدی هم دارند که شاید اهمیتش اینقدر زیاد باشه که مجبور باشن از پرداختن به بعضی کارها هرچند مفید بپرهیزند.

ولی من مثل همه مجردها هم وظایفی دارم. من وظیفه دخترِ مادرم بودن، دخترِ پدرم بودن، خواهرِ برادرم بودن، نوهِ مادربزرگم بودن و ... رو دارم.(خدارحمت کنه مادربزرگ دیگرم رو و دو پدربزرگمو. خواهر هم که نداریم :( ).

این ها همه وظیفه هستند. و من هر برنامه ای هم برای خودم داشته باشم از این ها نمی تونم غافل بشم. نباید هم بشم.

گاهی فقط نیازه وقتی مادرم داره آشپزی می کنه کنارش بایستم.ظرف زردچوبه رو به دستش بدم تا بودنم رو حس کنه و برام از روزمرگی ها بگه.

گاهی باید در کنار پدرم قدم بردارم.حتی به جاش بدوم.عصای دستش باشم. درباره کارکرد روزش بپرسم.

حتی اگر خودم دارم از خستگی، غصه ، فشار کاری و .... از پادر میام.

باید گاهی غم خوار خانواده بود.

باید در کنار خانواده چایی بخورم.باید ظرف بشورم. چک های برگشتی پدرم رو وارد کنم و....

این ها کمترین ها بود! کمترین. (اینو همه بچه ها می فهمن)

7- دوستانی بهتر از ....

                   

دوستان زیادی دارم. یک سری هستند که به مناسبتی باهم دوست شدیم. یا همکاریم یا هم دانشگاهی و یا ... . صمیمی هم هستیم.

ولی دوستانی هم دارم که امتحانشون رو در تلخی و شیرینی پس دادن. دوستانی که حرفتو گوش می دن. با هم آرامیم .

همه دوستان رو نباید فراموش کرد ولی شاید در بین اونایی که کمتر می شناسیشون آدم هایی باشن که تو  رو به چیرهای کوچیک بفروشن. به این که پسندیده بشن دوستیشون رو بفروشن! و یا صرفا دوست زمان شادی تو باشن. حتما بین این ها و دوستانی که برای دیدنت ساعت ها توی سرما منتظر می مونن و یا همدم تو هستند حتی وقتی دیر به دیر ازشون یاد بکنی تفاوتی هست.

دوستان خوبم رو نباید از یاد ببرم. گاهی باید برای دیدنشان وقت بگذارم. با شاخه گلی دلشون رو شاد کنم.

 

 

این 7 مورد بخشی از بقچه 93 منه. البته بخشی...   

                                      

امیدوارم سال 93 به شیرینی بهترین شکلات هایی باشه که خوردم. مشکلات هم کمی کمتر سمت من و دوستام و همکارام و آشناهام و فامیلام و ... بیاد.

سالتون شکلاتی.